Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

ΚΑΙ ΤΙΝΤΕΣ ΜΥΣΤΙΚΕΣ


ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ


ΜΟΥΣΩΝΑΣ


Τρελός Μουσώνας ράγισε μεσονυχτίς τα ρέλια.
Στο χέρι σου χλωρό κλαρί, χαρτί κι ένα φτερό.
Τέσσεροι κάμανε καιροί τα ρούχα σου κουρέλια.
Να σε σκεπάσω θέλησα, γλιστράς και δε μπορώ.

Κοράλλι ο κατραμόκωλος βαστάει να σε φιλέψει.
Γιατί μπήγεις τα νύχια σου στη σάπια κουπαστή;
Είν' ένα φάδι αθώρητο και μου μποδάει τη βλέψη.
Γαλάζιο βλέπω μοναχά, γαλάζιο και σταχτί.

Παρακαλώ σε κάθησε να ξημερώσει κάπως.
Χρώμα να βρώ, το πράσινο και τίντες μυστικές.
Κι απέ, το θρύλο να σου πω που μού 'πε μαύρος κάπος
τη νύχτα που μας έγλειφε φωτιά στο Μαρακές.

Ακόμη ξέρω τον αρχαίο σκοπό του Μινικάπε,
τη φοινικιά που ζωντανή θρηνεί στο Παραμέ.
Μα ένα πουλί μου μήνυσε πως κάποιος άλλος σ' τά 'πε
κάποιος, που ξέρει να ιστορά καλύτερα από με.

Κάματος είναι που μιλά στενόχωρα και κάψα.
Πεισματική, και πέταξες χαρτί, φτερό,κλαδί,
όμως δεν είμαστε παιδιά να πιάσουμε την κλάψα.
Τί θά 'δινα - "Πάψε, Σεβάχ" - για νά 'μουνα παιδί!

Αυγή, ποιός δαίμονας Ινδός σου μόλεψε το χρώμα;
Γυρίζει ο ναύτης τον τροχό κι ο γύφτος τη φωτιά.
Και μεις, που κάμαμε πετσί την καραβίσια βρώμα,
στο πόρτο θα κερδίσουμε και πάλι στα χαρτιά.

Ινδικός Ωκεανός 1951


Από την ποιητική συυλογή "Τραβέρσο" (1975)

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΠΟΚΑ ΤΖΟΥΝΙΟΡΣ


JORGE MELAZZA MUTTONI (1921-1995)


BOCA JUNIORS


Lo levantaron en la popular
con una gamba averiada de un planazo;
llevaba la bandera azul y oro
-roña y todo-
arrollada al matambre.
(A veces se da mala
y no podes joder a los botones).

La pucha que le era extraño el calabozo.
Un frío de miseria
se le colaba entre los lompas,
y le llegaba casi hasta la sangre
de Boca Juniors.

A los diez días lo piantó el comisario
Podrido de verlo tomando mate con el cabo.
Salió despacio y chueco,
mugre pero macho,
arrastrando, como un poncho,
la azul y oro
que le había servido para el apoliyo.

Y te aseguro, ñata,
que al domingo siguiente
estaba de nuevo en los tablones
con la gamba entablillada,
y una muleta rasca,
gritando como nunca:
Dale Boca..



De Revista Cormorán y delfín, Año 6. Buenos Aires, Octubre de 1969.

"ΜΠΟΛΙΒΑΡ": ΕΛΕΓΕΙΑ ΓΙΑ ΦΛΑΟΥΤΟ


Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ:

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ / ΝΙΚΟΣ ΜΑΜΑΓΚΑΚΗΣ "ΜΠΟΛΙΒΑΡ": ΕΛΕΓΕΙΑ ΓΙΑ ΦΛΑΟΥΤΟ


Φλάουτο: Στέλλα Γαδέδη

ΝΙΚΑΝΩΡ ΠΑΡΡΑ!




NICANOR PARRA


MANIFIESTO


Señoras y señores
Ésta es nuestra última palabra.
¿Nuestra primera y última palabra?
Los poetas bajaron del Olimpo.

Para nuestros mayores
La poesía fue un objeto de lujo
Pero para nosotros
Es un artículo de primera necesidad:
No podemos vivir sin poesía.

A diferencia de nuestros mayores
¿Y esto lo digo con todo respeto?
Nosotros sostenemos
Que el poeta no es un alquimista
El poeta es un hombre como todos
Un albañil que construye su muro:
Un constructor de puertas y ventanas.

Nosotros conversamos
En el lenguaje de todos los días
No creemos en signos cabalísticos.

Además una cosa:
El poeta está ahí
Para que el árbol no crezca torcido.

Éste es nuestro mensaje.
Nosotros denunciamos al poeta demiurgo
Al poeta Barata
Al poeta Ratón de Biblioteca.
Todos estos señores
¿Y esto lo digo con mucho respeto?
Deben ser procesados y juzgados
Por construir castillos en el aire
Por malgastar el espacio y el tiempo
Redactando sonetos a la luna
Por agrupar palabras al azar
A la última moda de París.
Para nosotros no:
El pensamiento no nace en la boca
Nace en el corazón del corazón.

Nosotros repudiamos
La poesía de gafas obscuras
La poesía de capa y espada
La poesía de sombrero alón.
Propiciamos en cambio
La poesía a ojo desnudo
La poesía a pecho descubierto
La poesía a cabeza desnuda.

No creemos en ninfas ni tritones.
La poesía tiene que ser esto:
Una muchacha rodeada de espigas
O no ser absolutamente nada.

Ahora bien, en el plano político
Ellos, nuestros abuelos inmediatos,
¡Nuestros buenos abuelos inmediatos!
Se refractaron y se dispersaron
Al pasar por el prisma de cristal.
Unos pocos se hicieron comunistas.
Yo no sé si lo fueron realmente.
Supongamos que fueron comunistas,
Lo que sé es una cosa:
Que no fueron poetas populares,
Fueron unos reverendos poetas burgueses.

Hay que decir las cosas como son:
Sólo uno que otro
Supo llegar al corazón del pueblo.
Cada vez que pudieron
Se declararon de palabra y de hecho
Contra la poesía dirigida
Contra la poesía del presente
Contra la poesía proletaria.

Aceptemos que fueron comunistas
Pero la poesía fue un desastre
Surrealismo de segunda mano
Decadentismo de tercera mano,
Tablas viejas devueltas por el mar.
Poesía adjetiva
Poesía nasal y gutural
Poesía arbitraria
Poesía copiada de los libros
Poesía basada
En la revolución de la palabra
En circunstancias de que debe fundarse
En la revolución de las ideas.
Poesía de círculo vicioso
Para media docena de elegidos:
«Libertad absoluta de expresión».

Hoy nos hacemos cruces preguntando
Para qué escribirían esas cosas
¿Para asustar al pequeño burgués?
¡Tiempo perdido miserablemente!
El pequeño burgués no reacciona
Sino cuando se trata del estómago.

¡Qué lo van a asustar con poesías!

La situación es ésta:
Mientras ellos estaban
Por una poesía del crepúsculo
Por una poesía de la noche
Nosotros propugnamos
La poesía del amanecer.
Éste es nuestro mensaje,
Los resplandores de la poesía
Deben llegar a todos por igual
La poesía alcanza para todos.

Nada más, compañeros
Nosotros condenamos
?Y esto sí que lo digo con respeto?
La poesía de pequeño dios
La poesía de vaca sagrada
La poesía de toro furioso.

Contra la poesía de las nubes
Nosotros oponemos
La poesía de la tierra firme
¿Cabeza fría, corazón caliente
Somos tierrafirmistas decididos?
Contra la poesía de café
La poesía de la naturaleza
Contra la poesía de salón
La poesía de la plaza pública
La poesía de protesta social.

Los poetas bajaron del Olimpo.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Όλια Γ.

Σάββατο 30 Ιουλίου 2011

Η ΤΑΝΓΚΟΜΠΑΛΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΝΤΑΒΑΤΖΗ



BERTOLT BRECHT


DIE ZUHÄLTERBALLADE


MACHEATH
In einer Zeit, die längst vergangen ist
Lebten wir schon zusammen, sie und ich
Und zwar von meinem Kopf und ihrem Bauch.
Ich schützte sie und sie ernährte mich.
Es geht auch anders, doch so geht es auch.
Und wenn ein Freier kam, kroch ich aus unserm Bett
Und drückte mich zu 'n Kirsch und war sehr nett
Und wenn er blechte, sprach ich zu ihm: Herr
Wenn sie mal wieder wollen - bitte sehr.
So hielten wir's ein volles halbes Jahr
In dem Bordell, wo unser Haushalt war.

JENNY
In jener Zeit, die nun vergangen ist
Hat er mich manches liebe Mal gestemmt.
Und wenn kein Zaster war, hat er mich angehaucht
Da hieß es gleich: du, ich versetz dein Hemd.
Ein Hemd, ganz gut, doch ohne geht es auch.
Da wurde ich aber tückisch, ja, na weißte!
Ich fragt ihn manchmal direkt, was er sich erdreiste.
Da hat er mir aber eins ins Zahnfleisch gelangt
Da bin ich manchmal direkt drauf erkrankt!
Das war so schön in diesem halben Jahr
In dem Bordell, wo unser Haushalt war.



Μουσική: Kurt Weiil.
Ερμηνεία: Nikol Konstante.
Πιάνο: Σάββας Ρακιντζάκης.
Ζωντανή ηχογράφηση στην Αθήνα στις 5 Ιανουαρίου 2010.

ΤΟ ΔΙΠΛΑΝΟ ΤΡΑΠΕΖΙ


ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Π. ΚΑΒΑΦΗΣ


ΤΟ ΔΙΠΛΑΝΟ ΤΡΑΠΕΖΙ


Θάναι μόλις είκοσι δυο ετών.
Κι όμως εγώ είμαι βέβαιος που, σχεδόν τα ίσα
χρόνια προτήτερα, το ίδιο σώμα αυτό το απήλαυσα.

Δεν είναι διόλου έξαψις ερωτισμού.
Και μοναχά προ ολίγου μπήκα στο καζίνο·
δεν είχα ούτε ώρα για να πιω πολύ.
Το ίδιο σώμα εγώ το απήλαυσα.

Κι αν δεν θυμούμαι, που - ένα ξέχασμά μου δεν σημαίνει.

Α τώρα, να, που κάθησε στο διπλανό τραπέζι
γνωρίζω κάθε κίνησι που κάμνει - κι απ' τα ρούχα κάτω
γυμνά τ' αγαπημένα μέλη ξαναβλέπω.



Ο πίνακας είναι του Νίκου Εγγονόπουλου.

ΓΚΟΝΣΑΛΟ ΡΟΧΑΣ!




GONZALO ROJAS


MATERIA DE TESTAMENTO


A mi padre, como corresponde, de Coquimbo a Lebu, todo el mar,
a mi madre la rotación de la Tierra,
al asma de Abraham Pizarro aunque no se me entienda un tren de humo,
a don Héctor el apellido May que le robaron,
a Débora su mujer el tercero día de las rosas,
a mis 5 hermanas la resurrección de las estrellas,
a Vallejo que no llega, la mesa puesta con un solo servicio,
a mi hermano Jacinto, el mejor de los conciertos,
al Torreón del Renegado donde no estoy nunca: Dios,
a mi infancia, ese potro colorado,
a la adolescencia, el abismo,
a Juan Rojas, un pez pescado en el remolino con su paciencia de santo,
a las mariposas los alerzales del sur,
a Hilda, l'amour fou, y ella está ahí durmiendo,
a Rodrigo Tomás mi primogénito el número áureo del coraje y el alumbramiento,
a Concepción un espejo roto,
a Gonzalo hijo el salto de la Poesía por encima de mi cabeza,
a Catalina y Valentina las bodas con hermosura y espero que me inviten,
a Valparaíso esa lágrima,
a mi Alonso de 12 años el nuevo automóvil siglo veintiuno listo para el vuelo,
a Santiago de Chile con sus 5 millones la mitología que le falta,
al año 73 la mierda,
al que calla y por lo visto otorga el Premio Nacional,
al exilio un par de zapatos sucios y un traje baleado,
a la nieve manchada con nuestra sangre otro Nüremberg,
a los desaparecidos la grandeza de haber sido hombres en el suplicio y haber muerto cantando,
al Lago Choshuenco la copa púrpura de sus aguas,
a las 300 a la vez, el riesgo,
a las adivinas, su esbeltez
a la calle 42 de New York City el paraíso,
a Wall Street un dólar cincuenta,
a la torrencialidad de estos días, nada,
a los vecinos con ese perro que no me deja dormir, ninguna cosa,
a los 200 mineros de El Orito a quienes enseñé a leer en el silabario de Heráclito, el encantamiento,
a Apollinaire la llave del infinito que le dejó Huidobro,
al surrealismo, él mismo,
a Buñuel el papel de rey que se sabía de memoria,
a la enumeración caótica el hastío,
a la Muerte un crucifijo grande de latón.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Bianca Gascoigne.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΑΛΒΕΡΤΟ ΜΕΡΛΟ


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ALBERTO MERLO: LA VUELTA DE OBLIGADO

ΕΚΠΤΩΤΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ


MANUEL ALTOLAGUIRRE


ΕΚΠΤΩΤΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ


Λένε πως άγγελος είμαι
και, σκαλί το σκαλί,
τα μέλη μου να σύρω πρέπει,
στο φως, ψηλά, για ν’ αποφτάσω.
Καταπονημένος από τ’ ανέβασμα
φορές-φορές κατρακυλώ.
-Οι πτυχώσεις του χιτώνα μου να φταίνε;-
Μα άγγελος εν πτώσει,
δίχως στην κόλαση να φτάσει,
άγγελος δεν λογίζεται.
Κι αυτό που εγώ
στην πτώση τη μεγάλη μου αντάμωσα,
γλυκό ήταν κι εκτυφλωτικό·
το άρωμά του θυμάμαι,
την κολασμένη του λαγνεία.
Τώρα πια σηκώθηκα
και τη σκάλα νά ’βρω θέλω,
λίγο-λίγο ν’ ανεβώ
-με τα φτερά μου δίχως-
το Γολγοθά μου.



Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη.


*****************************


PARA ALCANZAR LA LUZ

Dicen que soy un ángel
y, peldaño a peldaño,
para alcanzar la luz
tengo que usar las piernas.
Cansado de subir, a veces ruedo
(tal vez serán los pliegues de mi túnica),
pero un ángel rodando no es un ángel
si no tiene el honor de llegar al abismo.
Y lo que yo encontré en mi mayor caída
era blando, brillante;
recuerdo su perfume,
su malsano deleite.
Desperté y ahora quiero
encontrar la escalera,
para subir sin alas
poco a poco a mi muerte.

PIGS


PIGS!
Είναι υπέροχα. Γιατί τα βρίζουμε;

"ΜΠΟΛΙΒΑΡ": ΜΠΟΛΙΒΑΡ ΚΡΑΖΩ Τ' ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ


Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ:

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ / ΝΙΚΟΣ ΜΑΜΑΓΚΑΚΗΣ "ΜΠΟΛΙΒΑΡ": ΜΠΟΛΙΒΑΡ ΚΡΑΖΩ Τ' ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ
Τραγουδάει ο Γιώργος Ζωγράφος.

ΜΠΟΚΑ ΤΖΟΥΝΙΟΡΣ





MARIO JORGE DE LELLIS (1922-1966)


BOCA JUNIORS


Uno sabe el color bandera sueca,
desarrancado gol grito del hincha,
vocación de este Boca boca llena,
tictac de historia de tablones
chuenga a chuenga.
Uno siente la sangre de azul-oro
metiéndose en las venas
por un punto de más, por una nada.
Y ocurre que ni almuerzo ni merienda
tienen algo que ver,
ocurre que la novia zaguanera
o el padre encabezando los domingos
miran pasar la tarde bizcochada
y esperan como espera,
pasivamente el lunes.
Uno se va volado, está de loco al paso,
refuerza el corazón, grita sin grieta,
aplaude el gol sellado en la gambeta,
siente su afán,
lo sigue hasta en la sexta.
Y siempre, cuando ese sol domingo color pájaro
le pega en la cabeza,
cuando tiene en capilla la memoria
o en blanco la leyenda,
suelta nombres con nombres a medida
que los nombres lo sueltan:
tesoriere capando los penales,
bidoglio con refrán en cada pierna,
lazzatti semafórico a las puntas,
cherro firmando la pelota para una ida y vuelta,
arico llevándola al desprecio,
varela en boina suelta,
sarlanga como dulce golosina,
angelillo maestro, filósofo poeta.
Así, de Boca en boca,
lo inconsolable tiene
consuelo de domingo por la siesta:
léxico libre, loco levantado, potrerío de fiesta.

Hacer la flor de bocajuniors,
hacerlo con belleza,
hablar del pueblo pobre
que sin pedir permiso
se vuelca hacia la izquierda
es una primavera de cosas hipotéticas:
¿qué pensarán los clásicos,
qué pensará la golondrina bécquer,
qué espronceda?

No sé.
Pero ese pueblo vivo que empuja y desempuja,
que parla y parlamenta
es el único eco de estas voces
y el único que cuenta.

Viéndolo andar de Boca al hombro,
de corazón con quince estrellas,
de pasión sin corbata,
le digo este poema.

ΠΙΟ ΙΣΑ


The 7 Commandments are abridged for the last time, simply reading, "All animals are equal but some animals are more equal than others."

GEORGE ORWELL, Animal Farm

ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΜΗΔΕΝ


ROBERTO JUARROZ


Ν’ ΑΓΑΠΑΣ ΣΤΡΕΦΟΜΕΝΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ


Να μετέρχεσαι την ενδόμυχη ωμότητα
να διορθώσεις το ένα με το δύο,
αλλά όχι με το τρία.
Να μεριμνάς για τον κορμό μάλλον
παρά για τον καρπό,
και να στήνεις, εφ’ όσον υπάρχει λόγος,
φωλιά στον πεσμένο κορμό,
στη γυμνή του ρίζα.
Να επιμένεις πότε-πότε στο άνθος,
χωρίς όμως να ενδίδεις στον πειρασμό
να το κλέψεις κόβοντάς το
ή να του αρπάξεις το άρωμα.
Οσάκις δε δύο ή και μεγαλύτερα διορθώνουν το ένα,
να επανορθώνεις την ωμότητα
του ν’ αγαπάς στρεφόμενος εναντίον
της αγάπης
και να ταξιδεύεις προς το μηδέν,
το δρόμο παίρνοντας που βγάζει μόνο
στο μηδέν.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Η ΜΠΑΛΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΟΥΡΙ


ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ: Η ΜΠΑΛΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΟΥΡΙ

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

ΧΟΣΕ ΔΕ ΣΑΝ ΜΑΡΤΙΝ (1778-1850)




Η ανάρτηση αφιερώνεται στον φίλο που τη ζήτησε:


HIMNO AL LIBERTADOR GENERAL JOSÉ DE SAN MARTÍN

Yerga el Ande su cumbre más alta,
Dé la mar el metal de su voz,
y entre cielos y nieves eternas
se alce el trono del Libertador.

Suenen claras trompetas de gloria
y levanten un himno triunfal,
que la luz de la historia agiganta
la figura del Gran Capitán.

De las tierras del Plata a Mendoza,
de Santiago à la Lima gentil,
fue sembrando en la ruta laureles
a su paso triunfal San Martín.

San Martín, el señor en la guerra,
por secreto designio de Dios,
grande fue cuando el sol lo alumbraba,
y más grande en la puesta del Sol.

¡Padre augusto del pueblo argentino,
héroe magno de la libertad!
A su sombra la Patria se agranda
en virtud, en trabajo y en paz.

¡San Martín! ¡San Martín! Que tu nombre,
honra y prez de los pueblos del Sur,
asegure por siempre los rumbos
de la Patria que alumbra tu luz.



Μουσική: Arturo Luzzatti.
Στίχοι: Segundo M. Argarañaz.
Τραγουδάει ο τενόρος Leonardo Pastore.
Πιάνο: Estela Ojeda.

"ΜΠΟΛΙΒΑΡ": ΠΡΟΛΟΓΟΣ


Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ:

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ / ΝΙΚΟΣ ΜΑΜΑΓΚΑΚΗΣ "ΜΠΟΛΙΒΑΡ": ΠΡΟΛΟΓΟΣ

ΣΠΑΝΙΟ!


Ο ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ ΜΕΛΟΠΟΙΕΙ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΤΟΝ "ΜΠΟΛΙΒΑΡ" ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΥ

Μπολιβάρ δεν είσαι όνειρο
Είσαι η αλήθεια
Μπολιβάρ είσαι ωραίος, ωραίος σαν Έλληνας

Είσαι του Ρήγα, του Ρήγα Φεραίου παιδί,
Του Αντωνίου Οικονόμου και του Πασβαντζόγλου αδελφός

Είσαι ο λευτερωτής της νότιας Αμερικής
Ένα μονάχα είναι γνωστό, πως είμαι γιος σου.

ΕΝΑ ΤΑΝΓΚΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΟΥΣΙΑΝΟ ΓΚΑΓΕΤΙ


Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ:

ΕΝΑ ΤΑΝΓΚΟ ΓΙΑ ΤΟΝ LUCIANO GALLETTI: LA CUMPARSITA

"ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ" ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΥ ΠΑΝΟΥ


Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ:

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΠΟΛΥ ΠΑΝΟΥ


ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ


Aπ' το παράθυρό μου στέλνω
ένα δύο και τρία και τέσσερα φιλιά
που φτάνουν στο λιμάνι
ένα και δύο και τρία και τέσσερα πουλιά

Πώς ήθελα να είχα ένα και δύο
και τρία και τέσσερα παιδιά
που σαν θα μεγαλώσουν όλα
θα γίνουν λεβέντες για χάρη του Πειραιά

Όσο κι αν ψάξω,
δεν βρίσκω άλλο λιμάνι
τρελή να με 'χει κάνει,
όσο τον Πειραιά
Που όταν βραδιάζει,
τραγούδια μ' αραδιάζει
και τις πενιές του αλλάζει,
γεμίζει από παιδιά

Aπό την πόρτα μου σαν βγω
δεν υπάρχει κανείς που να μην τον αγαπώ
και σαν το βράδυ κοιμηθώ,
ξέρω πως, πως θα τον ονειρευτώ

Πετράδια βάζω στο λαιμό,
και μια χάντρα φυλακτό
γιατί τα βράδια καρτερώ, στο λιμάνι σαν βγω
κάποιον άγνωστο να βρω

Όσο κι αν ψάξω,
δεν βρίσκω άλλο λιμάνι
τρελή να με 'χει κάνει,
όσο τον Πειραιά
Που όταν βραδιάζει,
τραγούδια μ' αραδιάζει
και τις πενιές του αλλάζει,
γεμίζει από παιδιά


Στίχοι & μουσική: Μάνος Χατζιδάκις.

ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΤΑΡΓΕΙ



ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ


ΤΟ ΜΕΤΡΟΝ : Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Η ζωή, ο Θάνατος
κι’ αναμεσίς
η Τέχνη (η ποίηση)
όπου καταξιώνει τη ζωή,
την διαιωνίζει,
και το θάνατο καταργεί.

Γι’ αυτό, προς τί, γιατί
η «στράτευση», η σάτιρα, τα πείσματα, το μίσος,
που δεν τους δίνει, πέρα ως πέρα, καμμιά σημασία η ζωή,
κι’ ο θάνατος δεν στέργει
όλως διόλου
ναν τα ξέρη.


Από το βιβλίο: Νίκος Εγγονόπουλος, «Το μέτρον : Ο Άνθρωπος», Πέντε ποιήματα και δέκα πίνακες, ύψιλον / βιβλία, Αθήνα 2005.

ΜΑΛΑΜΑΤΕΝΙΑ ΛΟΓΙΑ


ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ


ΜΑΛΑΜΑΤΕΝΙΑ ΛΟΓΙΑ


Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχτές
τ αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι
σου μάθαινε το αύριο και το χτες
μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη
με του καιρού δεμένος τις κλωστές

Τ αηδόνια σε χτικιάσανε στην Τροία
που στράγγιξες χαμένα μια γενιά
καλύτερα να σ έλεγαν Μαρία
και να σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά
κι όχι να ζεις μ αυτή την κομπανία
και να μην ξέρεις τ άστρο του φονιά

Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι
απ του καιρού την άγρια πληρωμή
στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι
τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει
και το μαράζι δίχως αφορμή

Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι
τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά
κι απ το παλιό μαρτύριο να χει μείνει
ένα σκυλί τη νύχτα που διψά
γυναίκες στη γωνιά μ ασετιλίνη
παραμιλούν στην ακροθαλασσιά

Και στ ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια
θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή
πώς έγινε με τούτο τον αιώνα
και γύρισε καπάκι η ζωή
πώς το φεραν η μοίρα και τα χρόνια
να μην ακούσεις έναν ποιητή

Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι
ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά
ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
και στις μυρτιές του Άδη σεργιανά
μαλαματένια λόγια στο χορτάρι
ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά

Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες
και ξημερώνοντας μέρα κακή
τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες
με πήραν και με βάλαν σε κλουβί
και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί

Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής
περνούσα τα δικά σου δικαστήρια
αφού στον Άδη μέσα θα με βρεις
να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια
και σαν κακούργο να με τιμωρείς


Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου.
Ερμηνεία: Λάκης Χαλκιάς, Χαράλαμπος Γαργανουράκης, Τάνια Τσανακλίδου.

ΕΝΑ ΤΑΝΓΚΟΣΟΝΕΤΤΟ ΤΟΥ ΜΠΟΡΧΕΣ


JORGE LUÍS BORGES


ΑΝΑΦΟΡΑ Σ’ ΕΝΑΝ ΙΣΚΙΟ ΤΟΥ 189...


Τίποτα. Μόνο το μαχαίρι του Μουράνια.
Στο γκρίζο απόβραδο πλανιέται μιά ιστορία.
Καθώς νυχτώνει νιώθω πίσω απ’ τα πλατάνια
εκείνο τον απρόσωπο φονιά να ψάχνει ευκαιρία.

Το Παλέρμο έφτανε τότε ώς τα μέρη
που σκίαζε ο ωχρός περίβολος της φυλακής
στο υγρό προάστιο μιας άλλης εποχής
όπου είχε πέραση μόνο η φρίκη, το μαχαίρι.

Ένα μαχαίρι. Ένα πρόσωπο σβησμένο.
Από το χέρι αυτό το πληρωμένο
που για μοναδική του τέχνη είχε το θάρρος

απόμεινε μια λάμψη ατσαλιού, σαν ίσκιο δίχως βάρος.
Ο χρόνος που σκουριάζει τα καράβια στα λιμάνια
ας ήταν να κρατήσει τούτο τ’ όνομα: Χουάν Μουράνια.


********


ALUSIÓN A UNA SOMBRA DE MIL
OCHOCIENTOS NOVENTA Y TANTOS


Nada. Sólo el cuchillo de Muraña.
Sólo en la tarde gris la historia trunca.
No sé por qué en las tardes me acompaña
Este asesino que no he visto nunca.

Palermo era más bajo. El amarillo
Paredón de la cárcel dominaba
Arrabal y barrial. Por esa brava
Región anduvo el sórdido cuchillo.

El cuchillo. La cara se ha borrado
Y de aquel mercenario cuyo austero
Oficio era el coraje, no ha quedado

Más que una sombra y un fulgor de acero.
Que el tiempo, que los mármoles empaña,
Salve este firme nombre, Juan Muraña.



Μετάφραση: Δημήτρης Καλοκύρης.
Από το βιβλίο: Χόρχε Λουίς Μπόρχες «Ποιήματα», Μετάφραση, εισαγωγή, σχόλια Δημήτρης Καλοκύρης, Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2006, σελ. 61.

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΜΕΓΑΣ ΓΑΡΔΕΛ


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο CARLOS GARDEL


TOMO Y OBLIGO


Tomo y obligo, mándese un trago,
que hoy necesito el recuerdo matar;
sin un amigo lejos del pago
quiero en su pecho mi pena volcar.
Beba conmigo, y si se empaña
de vez en cuando mi voz al cantar,
no es que la llore porque me engaña,
yo sé que un hombre no debe llorar.

Si los pastos conversaran, esta pampa le diría
de qué modo la quería, con qué fiebre la adoré.
Cuántas veces de rodillas, tembloroso, yo me he hincado
bajo el árbol deshojado donde un día la besé.
Y hoy al verla envilecida y a otros brazos entregada,
fue para mí una puñalada y de celos me cegué,
y le juro, todavía no consigo convencerme
como pude contenerme y ahí nomás no la maté.

Tomo y obligo, mándese un trago;
de las mujeres mejor no hay que hablar,
todas, amigo, dan muy mal pago
y hoy mi experiencia lo puede afirmar.
Siga un consejo, no se enamore
y si una vuelta le toca hocicar,
fuerza, canejo, sufra y no llore
que un hombre macho no debe llorar.



Μουσική: Carlos Gardel.
Στίχοι: Manuel Romero.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΣΙΜΟΝΕ


ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η SIMONE: GOTA D'AGUA

ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙΑ


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΗΤΣΙΑΣ


ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙΑ


Κορίτσι με τα παντελόνια
και τ' αγορίστικα μαλλιά
πού σεργιανούσες τόσα χρόνια
σε ποιά χελιδονοφωλιά

Κορίτσι που 'χες το τσιγάρο
στα χέρια σου τα παιδικά
ξωκλήσι θά ’σουνα στη Πάρο
γλαστρίτσα με μυριστικά

Κορίτσι δροσερά μου χείλη
Κορίτσι "ώρα μου καλή"
σε ποιό γυαλό ήσουν κοχύλι
και σ' είχα δει με το γυαλί



Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος.
Μουσική: Λίνος Κόκοτος.

ΘΡΥΛΙΚΟΝ ΑΝΑΚΛΙΝΤΡΟΝ


ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ


ΘΡΥΛΙΚΟΝ ΑΝΑΚΛΙΝΤΡΟΝ


O ειρμός του ποταμού διεκόπη. H συνοχή όμως του τοπείου είταν τόση που και ο ποταμός κυλούσε. Mέσα από τα φύλλα των αγρών προς το γεφύρι που χτυπούσε ο ήλιος τα σπαρτά τα λευκά στήθη τα λουλούδια μέσα στα διάφανα πουκάμισα που ακκουμπούσαν στα χαράματα τα κορίτσια σκύβαν γυμνά ή σχεδόν γυμνά να συνθλίψουν και να χαϊδέψουν γενικά τα σώματά τους και τα σώματα των ανθών. O περιφερειακός δρόμος του έγινε δρόμος ολοκλήρου πόλεως και το ποτάμι που την χωρίζει σε έξη μέρη αγκαλιάζει την ώρα που συνελήφθη το τοπείο στα δάχτυλα του πεπρωμένου.


Από το βιβλίο: Ανδρέας Εμπειρίκος, «Yψικάμινος», Άγρα, Αθήνα 1980, σελ. 47.

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΤΑΟΥΑΛΠΑ ΓΙΟΥΠΑΝΚΙ


ATAHUALPA YUPANQUI: CRUZ DE SUR

ΕΛΥΤΗΣ, ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ, ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ: ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ


ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ: ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΑΙΜΑΤΑ

Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

ΟΚΤΑΒΙΟ ΠΑΣ!






OCTAVIO PAZ


EL CÁNTARO ROTO


La mirada interior se despliega y un mundo de vértigo y llama
  nace bajo la frente del que sueña:
soles azules, verdes remolinos, picos de luz que abren astros
  como granadas,
tornasol solitario, ojo de oro girando en el centro de una
  explanada calcinada,
bosques de cristal de sonido, bosques de ecos y respuestas y
  ondas, diálogo de transparencias,
¡viento, galope de agua entre los muros interminables de una
  garganta de azabache,
caballo, cometa, cohete que se clava justo en el corazón de la
  noche, plumas, surtidores,
plumas, súbito florecer de las antorchas, velas, alas, invasión
  de lo blanco,
pájaros de las islas cantando bajo la frente del que sueña!

Abrí los ojos, los alcé hasta el cielo y vi cómo la noche
  se cubría de estrellas.
¡Islas vivas, brazaletes de islas llameantes, piedras ardiendo,
  respirando, racimos de piedras vivas,
cuánta fuente, qué claridades, qué cabelleras sobre una
  espalda oscura,
cuánto río allá arriba, y ese sonar remoto de agua junto
  al fuego, de luz contra la sombra!
Harpas, jardines de harpas.

Pero a mi lado no había nadie.
Sólo el llano: cactus, huizaches, piedras enormes que estallan
  bajo el sol.
No cantaba el grillo,
había un vago olor a cal y semillas quemadas,
las calles del poblado eran arroyos secos
y el aire se habría roto en mil pedazos si alguien hubiese
  gritado: ¿quién vive?
Cerros pelados, volcán frío, piedra y jadeo bajo tanto esplendor,
  sequía, sabor de polvo,
rumor de pies descalzos sobre el polvo, ¡y el pirú en medio
  del llano como un surtidor petrificado!

Dime, sequía, dime, tierra quemada, tierra de huesos remolidos,
  dime, luna agónica,
¿no hay agua,
hay sólo sangre, sólo hay polvo, sólo pisadas de pies desnudos
  sobre la espina,
sólo andrajos y comida de insectos y sopor bajo el mediodía impío
  como un cacique de oro?
¿No hay relinchos de caballos a la orilla del río, entre las grandes
  piedras redondas y relucientes,
en el remanso, bajo la luz verde de las hojas y los gritos de
  los hombres y las mujeres bahándose al alba?
El dios-maíz, el dios-flor, el dios-agua, el dios-sangre, la Virgen,
¿todos se han muerto, se han ido, cántaros rotos al borde
  de la fuente cegada?
¿Sólo está vivo el sapo,
sólo reluce y brilla en la noche de México el sapo verduzco,
sólo el cacique gordo de Cempoala es inmortal?

Tendido al pie del divino árbol de jade regado con sangre,
  mientras dos esclavos jóvenes lo abanican,
en los días de las grandes procesiones al frente del pueblo,
  apoyado en la cruz: arma y bastón,
en traje de batalla, el esculpido rostro de silex aspirando
  como un incienso precioso el humo de los fusilamientos,
los fines de semana en su casa blindada junto al mar, al lado
  de su querida cubierta de joyas de gas neón,
¿sólo el sapo es inmortal?

He aquí a la rabia verde y fría y a su cola de navajas
  y vidrio cortado,
he aqui al perro y a su aullido sarnoso,
al maguey taciturno, al nopal y al candelabro erizados, he
  aquí a la flor que sangra y hace sangrar,
la flor de inexorable y tajante geometría como un delicado
  instrumento de tortura,
he aquí a la noche de dientes largos y mirada filosa, la noche
  que desuella con un pedernal invisible,
oye a los dientes chocar uno contra otro,
oye a los huesos machacando a los huesos,
al tambor de piel humana golpeado por el fémur,
al tambor del pecho golpeado por el talón rabioso,
al tam-tam de los tímpanos golpeados por el sol delirante,
he aqui al polvo que se levanta como un rey amarillo y todo
  lo descuaja y danza solitario y se derrumba
como un árbol al que de pronto se le han secado las raíces, como
  una torre que cae de un solo tajo,
he aquí al hombre que cae y se levanta y come polvo y se arrastra,
al insecto humano que perfora la piedra y perfora los siglos y
  carcome la luz,
he aquí a la piedra rota, al hombre roto, a la luz rota.

¿Abrir los ojos o cerrarlos, todo es igual?
Castillos interiores que incendia el pensamiento porque otro más
  puro se levante, sólo fulgor y llama,
semilla de la imagen que crece hasta ser árbol y hace estallar
  el cráneo,
palabra que busca unos labios que la digan,
sobre la antigua fuente humana cayeron grandes piedras,
hay siglos de piedras, años de losas, minutos espesores sobre
  la fuente humana.

Dime, sequía, piedra pulida por el tiempo sin dientes, por el
  hambre sin dientes,
polvo molido por dientes que son siglos, por siglos que
  son hambres,
dime, cántaro roto caído en el polvo, dime,
¿la luz nace frotando hueso contra hueso, hombre contra
  hombre, hambre contra hambre,
hasta que surja al fin la chispa, el grito, la palabra,
hasta que brote al fin el agua y crezca el árbol de anchas
  hojas de turquesa?

Hay que dormir con los ojos abiertos, hay que soñar
  con las manos,
soñemos sueños activos de río buscando su cauce, sueños de sol
  soñando sus mundos,
hay que soñar en voz alta, hay que cantar hasta que el canto eche
  raíces, tronco, ramas, pájaros, astros,
cantar hasta que el sueño engendre y brote del costado del dormido
  la espiga roja de la resurrección,
el agua de la mujer, el manantial para beber y mirarse y reconocerse
  y recobrarse,
el manantial para saberse hombre, el agua que habla a solas en la
  noche y nos llama con nuestro nombre,
el manantial de las palabras para decir yo, tú, él, nosotros, bajo el
  gran árbol viviente estatua de la lluvia,
para decir los pronombres hermosos y reconocernos y ser fieles a
  nuestros nombres
hay que soñar hacia atrás, hacia la fuente, hay que remar
  siglos arriba,
más allá de la infancia, más allá del comienzo, más allá de las
  aguas del bautismo,
echar abajo las paredes entre el hombre y el hombre, juntar de
  nuevo lo que fue separado,
vida y muerte no son mundos contrarios, somos un solo tallo
  con dos flores gemelas,
hay que desenterrar la palabra perdida, soñar hacia dentro y
  también hacia afuera,
descifrar el tatuaje de la noche y mirar cara a cara al mediodía
  y arrancarle su máscara,
bañarse en luz solar y comer los frutos nocturnos, deletrear la
  escritura del astro y la del río,
recordar lo que dicen la sangre y la marea, la tierra y el cuerpo,
  volver al punto de partida,
ni adentro ni afuera, ni arriba ni abajo, al cruce de caminos,
  adonde empiezan los caminos,
porque la luz canta con un rumor de agua, con un rumor de
  follaje canta el agua
y el alba está cargada de frutos, el día y la noche reconciliados
  fluyen como un río manso,
el día y la noche se acarician largamente como un hombre y
  una mujer enamorados,
como un solo río interminable bajo arcos de siglos fluyen las
  estaciones y los hombres,
hacia allá, al centro vivo del origen, más allá de fin y comienzo.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Daniela Freitas.

ΑΝΤΙΠΕΡΑ ΤΑ ΧΑΗ ΚΙ ΕΓΩ ΤΟ ΣΕΙΣΤΡΟ


ΕΚΤΩΡ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ


ΑΝΑΣΚΑΦΗ


Η λέξη Κέα κατάγαυζε το πέλαγο.
Ο τάφος θολωτός. Η λέξη Κέα.
Αλειμμένος λάδι επικούρειος
νυν λιθάνθρακας
φώταε ακόμα ίσα που να βλέπει
που να μη μιλεί
να λιώνει.
Το δαχτυλίδι άφαντο.
Δυό ελληνιστικά εικοσιτετράωρα
τα τελευταία του Αμύντα
λίγα κτερίσματα όχι σπάνια
και κάτι κρύσταλλοι ουρικού οξέος
μια φιάλη, υπογραφή Δομέτιος·

δε λέγεται η λύπη των αξίνων...


Ω ποίηση κεραμουργία με φωνήεντα
έφευγες σφαίρα στον αυτοκινητόδρομο
πιο πολύ αιώρα ή Σέριφος
αντίπερα τα χάη κι εγώ το σείστρο.

            (1973)



Από την ποιητική συλλογή «Διήγηση» (1974).
Από το βιβλίο: Έκτωρ Κακναβάτος, «Ποιήματα 1943-1987», Εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 2010, σελ. 182.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΛΥΣ ΓΚΩΤΥ


Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ:

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η LYS GAUTY: SOUVIENS-TOI DE CE DIMANCHE

ΑΛΦΡΕ ΖΑΡΡΥ!




ALFRED JARRY


A LA DECOUVERTE DE LA FEMME


Une forme nue et qui tend les bras,
Qui désire et qui dit : Est-ce possible ?
Yeux illuminés de joie indicible,
— Qui peut, diamants, nombrer vos carats !

Bras si las quand les étreintes les rompent.
Chair d’un autre corps pliée à mon gré,
Et grands yeux si francs, surtout quand ils trompent,
— Salez moins vos pleurs, car je les boirai.

Au frisson debout elle est, endormie,
Un cher oreiller en qui bat un cœur ;
Mais rien n’est plus doux que sa bouche amie,
Que sa bouche amie, et c’est le meilleur.

Nos bouches, formez une seule alcôve,
Comme on unit deux cages par leurs bouts
Pour célébrer un mariage fauve
Où nos langues sont l’épouse et l’époux.

Tel Adam qu’animé une double haleine
A son réveil trouve Ève à son côté,
Mes sommeils enfuis, je découvre Hélène,
Vieux mais éternel nom de la beauté.
Au fond des temps par un cor chevroté :

Hélène,
La plaine
Hellène
Est pleine
D’Éros.
Vers Troie
La proie,
S’éploie
La joie
D’Argos.

L’agile
Achille
Mutile
La ville
Où pâme
Priam.
Le sillon de son char qui traîne
Hector à l’entour des remparts
Encadre un miroir où la reine
Toute nue et cheveux épars,
La reine
Hélène
Se pare.

Hélène,
La plaine
Hellène
Est pleine
D’amour.

Le vieux Priam implore sur la tour :

— Achille, Achille, ton coeur est plus dur
Que l’or, l’airain, le fer des armures,
Achille, Achille, plus dur que nos murs,
Que les rochers bruts de nos remparts !

A son miroir Hélène se pare :

— Mais non, Priam, il n’est rien si dur
Que le bouclier d’ivoire de mes seins ;
Leur pointe s’avive au sang des blessures,
De corail comme l’œil de blancs oiseaux marins :
Dans la prunelle froide on voit l’âme écarlate.
Il n’est rien si dur, non, non, non, Priam.

Paris archer
Comme Cupidon
S’en vient flécher
Achille au talon ;

Pâris Éros
Si blond et si rosé,
Le beau Paris, juge des déesses,
Qui choisit d’être amant d’une femme ;
Le ravisseur d’Hélène de Grèce,
Fils de Priam,
Paris l’archer est découvert :
Sur sa trace éperdue exulte un char de guerre,
Son sexe et ses yeux morts nourrissent les vautours :

Hélène,
La plaine
Hellène
Est pleine
D’amour.

Destin, Destin, trop cruel Destin !
Le buveur du sang des mortels festoie :
Les corps hellènes jonchent la plaine de Troie,
Destin et vautours font même festin.
Trop cruel Destin, dur aïeul des dieux !

Destin n’est qu’un mot, et les cieux sont vides.
S’il était des cieux autres que mes yeux.
Mortels, osez en scruter sans pâlir
L’abîme de bleu, l’arrêt s’y peut lire :
L’époux et l’amant, Ménélas, Pâris,
Sont morts et de morts la plaine est couverte
Pour faire à mes pieds un plus doux tapis,
Un tapis d’amour qui palpite et bouge ;
Et puis j’ai souvent une robe verte

Et… je ne sais pas… ces jours là, j’aime le rouge.


Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Marie Lasse.

Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

ΡΟΚΑΝΙΖΩ ΜΟΙΡΑ


ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ


ΤΕΛΟΣ ΑΓΑΠΗΣ


Αγριεύει ο τόπος μου
Σε αποκρούω Ελλάδα.
Η λογική σώνεται· τί
θ’ ακολουθήσει;
Αττική διαύγεια· τί άλλοθι!
Τέλειωσέ με Θεέ μου. Συν
  άπειρο.
Τα μάτια μου τί μεταφράζουν;
  Ερήμωση.
Ροκανίζω μοίρα.



Από την ποιητική συλλογή «Ερυθρογράφος» (1988).
Από το βιβλίο: Νίκος Καρούζος, «Τα ποιήματα», τ. Β΄ (1979-1991), Ίκαρος Εκδοτική Εταιρία, Αθήνα 1994, σελ. 488.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΜΑΡΙΟ ΜΑΛΙΟΝΕ


Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ:

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο MARIO MAGLIONE


A MARECHIARE


Quanno sponta la luna a Marechiare
pure li pisce nce fann' a l'ammore,
se revotano l'onne de lu mare,
pe la priezza cagneno culore
quanno sponta la luna a Marechiare.

A Marechiare nce sta na fenesta,
pe' la passione mia nce tuzzulea,
nu carofano adora int'a na testa,
passa l'acqua pe sotto e murmuléa,
A Marechiare nce sta na fenesta
Ah! Ah!
A Marechiare, a Marechiare,
nce sta na fenesta.

Chi dice ca li stelle so lucente
nun sape l'uocchie ca tu tiene nfronte.
Sti doje stelle li saccio io sulamente.
dint'a lu core ne tengo li ponte.
Chi dice ca li stelle so lucente?

Scetate, Carulì, ca l'aria è doce.
quanno maie tanto tiempo aggio aspettato?
P'accompagnà li suone cu la voce
stasera na chitarra aggio portato.
Scetate, Carulì, ca l'aria è doce.
Ah! Ah!
O scetate, o scetate,
scetate, Carulì, ca l'area è doce.



Στίχοι: Salvatore Di Giacomo.
Μουσική: Francesco Paolo Tosti.

ΑΡΑΓΚΟΝ!




LOUIS ARAGON (1897-1982)


SECOND INTERMÈDE


Dans ce pays plein de cendres amères
Il va germer ce que les cieux semèrent
C’est un avril avant le temps venu
C’est un enfant de parents inconnus

Et comme au vent un peu d’eau qui frissonne
C’est un enfant qui ne tient de personne
C’est un enfant entre hier et demain
Tout le passé dans le creux de sa main

Bien sûr la vie est toujours la plus forte
Quand le soleil s’assied devant la porte
On a repeint tous les volets en vert
Les jours s’en vont pourtant comme en hiver

Mais déjà l’oeil de l’herbe s’écarquille
Pour laisser voir le jaune des jonquilles
Un long parfum fleurit dans les passants
Une musique à leur lèvre se sent

Tout semble prêt au venir des vertiges
L’air semble fait pour ce pas du prodige
Comme un joueur cachant son point aux dés
Trahit des yeux son secret mal gardé

Un mot ferait que tout s’évanouisse
Laissez le lin traîner pour qu’il rouisse
Taisez même à dieu ce que vous rêviez
Faites semblant que c’est toujours janvier

Laissez venir cette mer haute et lente
Laissez grandir en vous comme une plante
Ce doux bonheur facilement brisé
Laissez la force aboutir au baiser

Laissez former le chant dans votre bouche
La main frémir de la main qui la touche
Et regardez dans vos miroirs troublés
Lever en vous la jeunesse du blé

En quelle année où sommes-nous mon âme
Tout peut changer mais non l’homme et la femme
Tout peut changer de sens et de nature
Le bien le mal les lampes les voitures

Mêmes le ciel au-dessus des maisons
Tout peut changer de rime et de raison
Rien n’être plus ce qu’aujourd’hui nous sommes
Tout peut changer mais non la femme et l’homme


Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Adriana Volpe.

Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ME TON ΑΛΦΡΕΔΟ ΣΙΤΑΡΡΟΣΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ALFREDO ZITARROSA: ZAMBA POR VOS


ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ - ΠΑΡΑΓΟΥΑΗ 3-0
Δύο γκολ πέτυχε ο Φορλάν και ένα ο Σουάρες.

Το Kόπα Αμέρικα για 15η φορά στο Μοντεβιδέο!

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΡΟΜΑΝΟ ΤΖΑΝΟΤΤΙ


Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ:

ROMANO ZANOTTI: CANNETELLA

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΡΟΣΙΤΑ ΚΙΝΤΑΝΑ


Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ:

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ROSITA QUINTANA


EL ÚLTIMO CAFÉ


Llega tu recuerdo en torbellino,
vuelve en el otoño a atardecer
miro la garúa, y mientras miro,
gira la cuchara de café.

Del último café
que tus labios con frío,
pidieron esa vez
con la voz de un suspiro.

Recuerdo tu desdén,
te evoco sin razón,
te escucho sin que estés.
"Lo nuestro terminó",
dijiste en un adiós
de azúcar y de hiel...

¡Lo mismo que el café,
que el amor, que el olvido!
Que el vértigo final
de un rencor sin porqué...

Y allí, con tu impiedad,
me vi morir de pie,
medí tu vanidad
y entonces comprendí mi soledad
sin para qué...

Llovía y te ofrecí, ¡el último café!



Μουσική: Héctor Stamponi.
Στίχοι: Cátulo Castillo.

ΑΠΟΛΛΙΝΑΙΡ!


GUILLAUME APOLLINAIRE


CON LARGE COMME UN ESTUAIRE


Con large comme un estuaire
Où meurt mon amoureux reflux
Tu as la saveur poissonnière
L’odeur de la bite et du cul
La fraîche odeur trouduculière

Femme ô vagin inépuisable
Dont le souvenir fait bander
Tes nichons distribuent la manne
Tes cuisses quelle volupté
Même tes menstrues sanglantes
Sont une liqueur violente

La rose-thé de ton prépuce
Auprès de moi s’épanouit
On dirait d’un vieux boyard russe
Le chibre sanguin et bouffi
Lorsqu’au plus fort de la partouse
Ma bouche à ton noeud fait ventouse.

Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΑΚΟΜΗ...


ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ & ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: ΑΝΤΡΕΑΣ

ΡΟΝΣΑΡ!




PIERRE DE RONSARD


AMOURETTE


Or que l’hiver roidit la glace épaisse,
Réchauffons-nous, ma gentille maîtresse,
Non accroupis près le foyer cendreux,
Mais aux plaisirs des combats amoureux.

Assisons-nous sur cette molle couche.
Sus ! baisez-moi, tendez-moi votre bouche,
Pressez mon col de vos bras dépliés,
Et maintenant votre mère oubliez.

Que de la dent votre tétin je morde,
Que vos cheveux fil à fil je détorde.
Il ne faut point, en si folâtres jeux,
Comme au dimanche arranger ses cheveux.

Approchez donc, tournez-moi votre joue.
Vous rougissez ? il faut que je me joue.
Vous souriez : avez-vous . point ouï
Quelque doux mot qui vous ait réjoui ?

Je vous disais que la main j’allais mettre
Sur votre sein : le voulez-vous permettre ?
Ne fuyez pas sans parler : je vois bien
A vos regards que vous le voulez bien.

Je vous connais en voyant votre mine.
Je jure Amour que vous êtes si fine,
Que pour mourir, de bouche ne diriez
Qu’on vous baisât, bien que le désiriez ;

Car toute fille, encor’ qu’elle ait envie
Du jeu d’aimer, désire être ravie.
Témoin en est Hélène, qui suivit
D’un franc vouloir Pâris, qui la ravit.

Je veux user d’une douce main-forte.
Hà ! vous tombez, vous faites jà la morte.
Hà ! quel plaisir dans le coeur je reçois !
Sans vous baiser, vous moqueriez de moi

En votre lit, quand vous seriez seulette.
Or sus ! c’est fait, ma gentille brunette.
Recommençons afin que nos beaux ans
Soient réchauffés de combats si plaisants.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Adele Silva.

Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΛΥΣ ΓΚΩΤΥ


ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η LYS GAUTY: OBSESSION

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΡΟΜΠΕΡΤΟ ΜΟΥΡΟΛΟ


Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ:

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ROBERTO MUROLO


SCIUMMO


Tu scinne,
sciummo, sciummo, sciummo,
da 'a muntagna...
Io scénno
ca na malasciorte
mm'accumpagna...
E ghiammo, ohé!
Ll'ammore è sciummo ca se perde a mare...

Tu cante:
- Tòcche, tòcche, tòcche -
spaccalegna:
"'A saccio,
nun ce sta na vócca
cchiù sanguégna...!"
E i' scénno, ohé!
Chi perde 'ammore va cercanno 'o mare...

Campana
ca suone 'a copp'a stu cunvento,
tu siente
ch'ha fatto chella faccia 'e santa?

Ajére, 'mbracci'a me, nu svenimento...
stasera vasa a n'ato e se n'avanta!

Oje comme
sona lenta e triste
na zampogna,
ca scénne
- sciummo, sciummo, sciummo, -
da 'a muntagna!...

E ghiammo, ohé!
Ll'ammore è sciummo ca se perde a mare...
E 'nfunn'ô mare s'arreposa 'o core...


Paese
addó' só' nato, io te saluto...
Te veco
llá 'ncimma, sulo e abbandunato...

E io 'nfamo, 'nfamo 'e me, mme ne só' ghiuto...
Te lasso pecché 'ammore mm'ha lassato!

Tu chiagne
quase comm'a n'ommo
ca se lagna...
e i' scénno
- sciummo, sciummo, sciummo, -
da 'a muntagna!...

E ghiammo, ohé!
Ll'ammore è sciummo ca se perde a mare...
e sulo 'o mare fa scurdá ll'ammore...

ΜΠΛΑΙΖ ΣΑΝΤΡΑΡ!




BLAISE CENDRARS (1887-1961)


TU ES PLUS BELLE QUE LE CIEL ET LA MER

Quand tu aimes il faut partir
Quitte ta femme quitte ton enfant
Quitte ton ami quitte ton amie
Quitte ton amante quitte ton amant
Quand tu aimes il faut partir

Le monde est plein de nègres et de négresses
Des femmes des hommes des hommes des femmes
Regarde les beaux magasins
Ce fiacre cet homme cette femme ce fiacre
Et toutes les belles marchandises

II y a l’air il y a le vent
Les montagnes l’eau le ciel la terre
Les enfants les animaux
Les plantes et le charbon de terre

Apprends à vendre à acheter à revendre
Donne prends donne prends

Quand tu aimes il faut savoir
Chanter courir manger boire
Siffler
Et apprendre à travailler

Quand tu aimes il faut partir
Ne larmoie pas en souriant
Ne te niche pas entre deux seins
Respire marche pars va-t’en

Je prends mon bain et je regarde
Je vois la bouche que je connais
La main la jambe l’œil
Je prends mon bain et je regarde

Le monde entier est toujours là
La vie pleine de choses surprenantes
Je sors de la pharmacie
Je descends juste de la bascule
Je pèse mes 80 kilos
Je t’aime.


Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Ali Larter.

Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

ΣΤΟ ΚΑΛΟ, ΦΙΛΕ ΝΩΕ


ΝΩΕ ΠΑΡΛΑΒΑΝΤΖΑΣ (1957-2011)


ΑΡΧΑΝΕΣ


...τ' άγιο δοξάρι του,
του παντοτινού μου θρύλου
λυγμός δοξαστικός

στους λόφους της Κρήτης
κατεβαίνοντας σιωπηλός

το ισοκράτημα μόλις Δωρικό
τώρα εισέρχεται
στου Ροδάμανθη το χειμερινό ηλιοστάσιο.

Εγχορδα
Θαλασσινές νυχτωδίες,
μυρισμένοι καρποί.
λυγμοί, λυγμοί, λυγμοί
του Κρηταγενούς Διός

Αχ ψυχή μου, ξημέρωσε Ανατολή
Μ' ένα λαούτο, ένα βιολί

Ο ταμπουράς αστράφτει,
μίσχος λουλουδιού
Οι κρυσταλλικές
βασκανίες του
ήχων Καβειρικών
αποστάγματα!

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΜΑΡΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΜΑΡΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ


ΛΥΩΝΩ ΜΥΣΤΙΚΑ


Λυώνω μυστικά, σ’ το λέω σοβαρά
Πως η ματιά σου μου πληγώνει την καρδιά
Έμορφο κουκλί, σ' αγάπησα πολύ
Θέλω να γίνεις η στερνή μου η συντροφιά

Ρίξε μια ματιά, άσπλαχνη καρδιά
Μη θες λοιπόν για σένα φως μου να πονώ
Κι αν είσαι μακριά μια παρηγοριά
Στείλε αγάπη μου να πάψω να θρηνώ

Χρόνια σ' αγαπώ, με φλόγα και καημό
Μα σύ ποτέ σου δε μου ρίχνεις μια ματιά
Κι έτσι ο φτωχός μένω μοναχός
Δίχως να νοιώσω τη θερμή σου αγκαλιά

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΝΟΥΟΒΑ ΚΟΜΠΑΝΙΑ ΝΤΙ ΚΑΝΤΟ ΠΟΠΟΛΑΡΕ


ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η NUOVA COMPAGNIA DI CANTO POPOLARE: TAMMURRIATA ALLI UNO

ΚΑΤΥΛ ΜΕΝΤΕΣ!




CATULLE MENDÈS (1841-1909)


VOLUPTUEUSEMENT BERÇONS NOTRE FAIBLESSE


Reste. N’allume pas la lampe. Que nos yeux
S’emplissent pour longtemps de ténèbres, et laisse
Tes bruns cheveux verser la pesante mollesse
De leurs ondes sur nos baisers silencieux.

Nous sommes las l’un autant que l’autre. Les cieux
Pleins de soleil nous ont trompés. Le jour nous blesse.
Voluptueusement berçons notre faiblesse
Dans l’océan du soir morne et silencieux.

Lente extase, houleux sommeil exempt de songe,
Le flux funèbre roule et déroule et prolonge
Tes cheveux où mon front se pâme enseveli…

Calme soir, qui hais la vie et lui résistes,
Quel long fleuve de paix léthargique et d’oubli
Coule dans les cheveux profonds des brunes tristes ?



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Adriana Lima.

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΦΑΜΠΡΙΤΣΙΟ ΝΤΕ ΑΝΤΡΕ


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο FABRIZIO DE ANDRÈ


LA CATTIVA STRADA


Alla parata militare
sputň negli occhi a un innocente
e quando lui chiese "Perché "
lui gli rispose "Questo é niente
e adesso é ora che io vada"
e l'innocente lo seguě,
senza le armi lo seguě
sulla sua cattiva strada.

Sui viali dietro la stazione
rubó l'incasso a una regina
e quando lei gli disse "Come "
lui le risposte "Forse é meglio é come prima
forse é ora che io vada "
e la regina lo seguí
col suo dolore lo seguí
sulla sua cattiva strada.

E in una notte senza luna
truccó le stelle ad un pilota
quando l'aeroplano cadde
lui disse "É colpa di chi muore
comunque é meglio che io vada "
ed il pilota lo seguí
senza le stelle lo seguí
sulla sua cattiva strada.

A un diciottenne alcolizzato
versň da bere ancora un poco
e mentre quello lo guardava
lui disse "Amico ci scommetto stai per dirmi
adesso é ora che io vada"
l'alcolizzato lo capí
non disse niente e lo seguí
sulla sua cattiva strada.

Ad un processo per amore
bació le bocche dei giurati
e ai loro sguardi imbarazzati
rispose "Adesso é piú normale
adesso é meglio, adesso é giusto, giusto, é giusto
che io vada "
ed i giurati lo seguirono
a bocca aperta lo seguirono
sulla sua cattiva strada,
sulla sua cattiva strada.

E quando poi sparí del tutto
a chi diceva "É stato un male"
a chi diceva "É stato un bene "
raccomandó "Non vi conviene
venir con me dovunque vada,
ma c'é amore un po' per tutti
e tutti quanti hanno un amore
sulla cattiva strada

Ο ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ ΑΠΑΓΓΕΛΛΕΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ


Ο ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ ΑΠΑΓΓΕΛΛΕΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ

ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΙ ΜΠΑΝΤΑΒΟΖΕΣ


ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΙ BANDAVOZES: RUMBA NEGRA

ΣΑΡΛ ΚΡΟ!




CHARLES CROS (1842-1888)


LENDEMAIN


Avec les fleurs, avec les femmes,
Avec l’absinthe, avec le feu,
On peut se divertir un peu,
Jouer son rôle en quelque drame.

L’absinthe bue un soir d’hiver
Éclaire en vert l’âme enfumée,
Et les fleurs, sur la bien-aimée
Embaument devant le feu clair.

Puis les baisers perdent leurs charmes,
Ayant duré quelques saisons.
Les réciproques trahisons
Font qu’on se quitte un jour, sans larmes.

On brûle lettres et bouquets
Et le feu se met à l’alcôve.
Et, si la triste vie est sauve,
Restent l’absinthe et ses hoquets.

Les portraits sont mangés des flammes:
Les doigts crispés sont tremblotants…
On meurt d’avoir dormi longtemps
Avec les fleurs, avec les femmes.



Το υλικό της ανάρτησης μας το έστειλε η "δικιά μας" Adriana Karembeu.

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

ΦΛΕΡΤΑΡΕΙ ΤΗΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ


Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ:

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΘΕΜΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΗΣ


ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΤΟΥ


Καθένας με την τρέλα του
κι αυτός με την ομπρέλα του
κάθεται στη βεράντα
γελάει και παραμιλά
φοράει βατραχοπέδιλα
κοντεύει τα σαράντα

Και όλο ντι και ντι και ντι
φλερτάρει την απέναντι
φλερτάρει την απέναντι
και όλο ντι και ντι και ντι
φλερτάρει την απέναντι
φλερτάρει την απέναντι

Καθένας με την τρέλα του
κι αυτός με την ομπρέλα του
ξέρει την αλφαβήτα
μιλάει στον πληθυντικό
κρατάει ψαροντούφεκο
και πίνει λεμονίτα

Και όλο ντι και ντι και ντι
φλερτάρει την απέναντι
φλερτάρει την απέναντι
και όλο ντι και ντι και ντι
φλερτάρει την απέναντι
φλερτάρει την απέναντι


Στίχοι @ μουσική: Γιάννης Λογοθέτης.

ΖΑΚ ΠΡΕΒΕΡ!




JACQUES PRÉVERT


SABLES MOUVANTS


Démons et merveilles
Vents et marées
Au loin déjà la mer s’est retirée
Et toi
Comme une algue doucement caressée par le vent
Dans les sables du lit tu remues en rêvant
Démons et merveilles
Vents et marées
Au loin déjà la mer s’est retirée
Mais dans tes yeux entrouverts
Deux petites vagues sont restées
Démons et merveilles
Vents et marées
Deux petites vagues pour me noyer.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Alessandra Ambrosio.