Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2017

ΠΟΙΗΜΑ




IRMA CRISTINA SATHICQ


[ΠΟΙΗΜΑ]

I

Αγρυπνία
Μυστικών αφθονία
Δρόμος ατελείωτος
Χείλος της άπληστης νύχτας
Εικόνες καταδίδουν το περίβλημα
   των οστών
     τατουάζ της ψυχής
Μεταξύ ορίζοντος και κενού
Άβυσσος βλέπει να πηδούν προβατίνες
            Σκιώδεις άβυσσος γυμνή
            από μνήμες
        όταν η εξάντληση
          δεν αφήνει ν’ ανοίξει ο φράχτης
            της ανησυχίας που μας κατέχει


II

Σιωπηλή εγώ σε αναζητώ
                        σε τραγούδια
                          σε ώρες μοναξιάς
                                     και ποθώ να σε χαϊδέψω
                                       όμως
                                         έρχεται
                                                    ένα ψιθύρισμα πλημμύρας
                                                                        και με αποκοιμίζει


III

Ξεφορτώνεσαι
τον Γαλαξία στην Κιβωτό του Νώε
                        Διασώζεις όντα με προφητεία
                                    τυλιγμένη σε πορτοκαλάνθια
                        Χωρίς να με παίρνεις μακριά από τη γη
αγκάλιασέ με στον ουρανό των ανθρώπων
και κάνε νά είναι τα οστά μου
                                    τροφή της συνέχειας


IV

Μερικές φορές
            Ανησυχεί
Τυλίγει αναμνήσεις
                        Όνειρα
                         Κάμπτει ορίζοντες
                                                Σιωπά

Κατόπιν
            δραπετεύει μεταξύ
                        κομπασμών και κενών

Επανέρχεται
            ψάχνει νά βρει γλώσσα
                                    Και επιβιώνει



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου