Κυριακή 30 Απριλίου 2017

ΕΠΙΤΑΦΙΟ




JUAN GELMAN


ΕΠΙΤΑΦΙΟ

Ένα πουλί ζούσε μέσα μου.
Ένα λουλούδι ταξίδευε στο αίμα μου.
Η καρδιά μου ήτανε βιολί.

Μ’ αγαπάει δεν μ’ αγαπάει. 


Υπήρξαν φορές
που μ’ αγάπαγαν. Αλλά κι εγώ καμιά φορά
χαιρόμουν: την άνοιξη,
να πηγαίνουμε χεράκι, την ευτυχία.

Λέω ότι αξίζει να υπάρχει ο άνθρωπος!

(Ενθάδε κείται ένα πουλί.
Ένα λουλούδι.
Ένα βιολί).



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Σάββατο 29 Απριλίου 2017

ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΕΙΔΟΣ




RAYMOND QUENEAU


ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΕΙΔΟΣ

Το ανθρώπινο είδος μου έδωσε
το δικαίωμα να είμαι θνητός
το καθήκον να είμαι πολιτισμένος
την ανθρώπεια συνείδηση
δύο μάτια που δεν πολυλειτουργούν καλά
τη μύτη στο μέσον του προσώπου
δύο πόδια δύο χέρια
τη γλώσσα
το ανθρώπινο είδος μου έδωσε
τον πατέρα μου τη μητέρα μου
ίσως και αδέλφια ποιός ξέρει
ξαδέρφια με τη σέσουλα
και πλήθος προπαππούδες
το ανθρώπινο είδος μου έδωσε
τις τρεις του δυνάμεις
το συναίσθημα την ευφυΐα και τη βούληση
κάθε πράγμα με μέτρο
το ανθρώπινο είδος μου έδωσε
τριάντα δύο δόντια μια καρδιά ένα συκώτι
δέκα δάχτυλα στα χέρια και εντόσθια
το ανθρώπινο είδος μου έδωσε
αυτό που λέγεται να είσαι ικανοποιημένος



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Παρασκευή 28 Απριλίου 2017

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΤΟΣΕΣ ΚΑΙ ΤΟΣΕΣ ΑΣΧΟΛΙΕΣ




TADEUSZ RÓŻEWICZ


ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΤΟΣΕΣ ΚΑΙ ΤΟΣΕΣ ΑΣΧΟΛΙΕΣ

Ανάμεσα σε τόσες και τόσες ασχολίες
και όλες τους επείγουσες αλλού
λησμόνησα τελείως
πως έπρεπε επίσης
να πεθαίνω

ανάλαφρος ανέμελος
παραμελούσα τούτο το καθήκον
διότι μάλλον είχα αφεθεί
στις μικροευτυχίες

από αύριο πρωί-πρωί
όλα θ’ αλλάξουνε όλα
και θα στρωθώ στον θάνατο
με επιμέλεια
σοφία αισιοδοξία
και χωρίς καμιά καθυστέρηση




Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.


*******************


WŚRÓD WIELU ZAJĘĆ

Wśród wielu zajęć
bardzo pilnych
zapomniałem o tym
że również trzeba
umierać

lekkomyślny
zaniedbałem ten obowiązek
lub wypełniałem go
powierzchownie

od jutra
wszystko się zmieni

zacznę umierać starannie
mądrze optymistycznie
bez straty czasu

Πέμπτη 27 Απριλίου 2017

ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ




ALAIN JOUFFROY


ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ

να σαλπάρεις για τα οξέα
να περαιώνεσαι στην άλλη πλευρά των γκριζωπών κιγκλιδωμάτων
να διασχίζεις και ν’ ακολουθείς τους στίβους αλμυράς ερήμου
να διαβαίνεις το γαλακτώδες λευκό του κενού
να ρίχνεσαι στον επικεκαλυμμένο των οριζόντων ορίζοντα
να βάζεις πυρκαγιά στο μέσον αμμώδους ανέμου
να γελάς με τους λυγμούς αυτής της πυρκαγιάς
να αναπτύσσεσαι στην καταιγίδα του Νεύτωνα των Βεδουίνων
να στιγματίζεσαι ώς το κόκαλο του αποτυπώματος πολυπληθών
   ηλίων
να ανεβαίνεις ν’ ανεβαίνεις πάντοτε ψηλότερα τραβώντας για του
   στοχασμού τον Νότο
να διευρύνεις το διάστημα του ταξιδιού δια του διαστήματος
   της αποδοχής
ν’ αποκτάς όλο το προσιτό εύρος της χαράς
και ύστερα, με βήματα μικρά, να προσεγγίζει τις πύλες, τις
   σιωπηλές τις πύλες

να προσεγγίζεις της πρώτης πύλης ρόδα και μελάνια
ν’  ακολουθείς τον βαμμένο στου σολομού το χρώμα τοίχο που
   γίνεται στο σκιόφως άσπρος
να οπισθοχωρείς μπροστά από τις προσόψεις που κατέρρευσαν
   από ’να χαμόγελο
ν’ αναγνωρίζεις την αυστηρότητα ενός ματιού από μπλε φαγιάντσα
και να βουτάς σαν να ζητάς να ψαρέψεις όμορφες οφθαλμαπάτες
και να ’ρχεσαι πίσω φέρνοντας απλώς των αρχαγγέλων θάμβη
εκείνες τις πύλες και επιβαίνοντας εκείνου του λυκόφωτος
εκείνους τους πίνακες και επιβαίνοντας του λυκαυγούς εκείνου
τα χρώματα να ξανακατεβαίνουν επί τέλους διαχεόμενα στη γη
και είναι όντως εκεί σαν το σημείο υποδοχής με του εξτρεμισμού
   το καλωσόρισες
κανείς δεν σας συγχέει με τίποτε άλλο
πύλες της ερήμου, πύλες της κυανής λεβάντας και του πράσινου
   μήλου
πύλες που επωμίζεστε και κουβαλάτε αστέρια
κανείς ζωγράφος δεν σας έχει ακόμα επινοήσει
και τις έχετε στο χέρι σας, της ερήμου ω άνθρωποι, που
   επανεπινοείτε τη ζωγραφική,
την πλέον ακραιφνή και ανελέητη, την πιο γλυκιά ζωγραφική
   του κόσμου



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Τετάρτη 26 Απριλίου 2017

ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΡΦΥΡΑΣ




ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ


ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΡΦΥΡΑΣ

Kαμιά σχισμή δεν διευρύνεται χωρίς τον πόθο
Στα κάγκελα του κήπου ανοίγουν τα φτερά τους τα πουλιά
H γειτνίασις του ποταμού τα προσελκύει
Tο πάθος του γυπαετού για το άσπρο περιστέρι
Eίναι αποκορύφωμα βουνού με χιονισμένη κορυφή
Όταν λυώνουν οι πάγοι τραγουδάμε στις κοιλάδες
Tα νερά μάς μεθούν
Oι κόρες των ματιών μας πλένουν τους θησαυρούς των
Άλλες ξανθές και άλλες μελαχροινές
Έχουν στην όψι τους την ανταύγεια των ελπίδων μας
Έχουν στο στήθος τους το γάλα της ζωής μας
K’ εμείς στεκόμαστε τριγύρω τους
Παντοτινά κελεύσματα μας περιβάλλουν
Oι θρόμβοι των βουνών πάλλονται και διαλύονται
Tα χιόνια τους είναι τραγούδια της ελεύσεως των νέων χρόνων
Tα χρόνια αυτά είναι η ζωή μας
Mέσ’ στις κουφάλες τους αναπαύονται το μεσημέρι τα πουλιά
Kαμιά σχισμή δεν διευρύνεται χωρίς τον πόθο της διευρύνσεως
Kαμιά φορά γινόμαστε κλεψύδρες
K’ οι σπόγγοι σφαδάζουν για την κάθε μας σταγόνα.



Από το βιβλίο: Ανδρέας Εμπειρίκος, «Eνδοχώρα», Άγρα 1980.